ÇOCUK İŞTE...2011 ekim..7,2 büyüklüğündeki bir depremle ,daha doğrusu ne
olduğunu bilmedikleri bir bilinmezlikle,belkide hiç görmedikleri
hepimizin adını bildiği,hani adına VAN GÖLÜ CANAVARI dedikleri canavarla
yüzyüzeler...her yer viran,hazan,her yer acı ,her yer kan..depremin
gürültüsünden,uğultusundan daha fazla
ağıtlar,çığlıklar,haykırışlar... kısacası YARDIM EDİNN..daha sonra
mı??daha sonrası SESİMİ DUYAN VAR MI..günler sonra artık biliyorlarki
DEPREM de varmış bu hayatta..çocuk işte ama öğreniyorlar..günler sonra
YUKARI BAKRAÇLI KÖYÜNE gitmek için yola çıkıyoruz..van merkeze 5 km
köyün uzaklığı..yola çıkıyoruz,yol dağ taş,ıssız sessiz,ara ara geçen
bir iki otomobil,karıştırıyoruz yolu..yol kenarında yürüyen üç küçük
vanlı çocuğa rastlıyoruz,yanlarında durup YUKARI BAKRAÇLI KÖYÜNE nasıl
gidilir diye soruyoruz. Bizde oraya gidiyoruz, götürelim sizi abla,abi
diyip arabaya binmek için yelteniyorlar.anneniz,babanız sizi aramaz
mı? hiç tanımadığınız birilerinin arabasına binmek doğru değil diyoruz
ama onlar çoktan arabaya binmişler.. biz amca çocuklarıyız,köyde dedemiz
var onun yanına gidiyoruz, her zaman gidip geliyoruz bu yolu diyerek
karşı tepeleri gösterip burası kestirme yol diyorlar ...gözlerinde korkunun,güvensizliğin,kötülüğün,aldatılabilmenin tek bir gölgesi bile
olmadan arabaya binmenin mutluluğu,heycanı içinde en büyük amca oğlu bir
türkü tutturuyor 7,2 büyüklüğündeki canavarı unutarak...neylersin çocuk işte...
akşam saat 21.00 van merkezden dolmuşa biniyoruz arka koltukta köşeye sinmiş bir çocuk..belki deprem denen canavardan belkide gecenin karanlığından,karanlıktaki olgun ruhundan korkmuşcasına..elinde bir poşet kaçak sigara..satıyorum diyor..canlar gitti,mallar gitti,yurt gitti,yuva gitti.,şimdi daha çok içmek lazım gelir sigara der gibi, gecenin o saatine kadar sokaklarda..çocuk ruhum canlanıyor sohbete başlıyorum..o ise sıkılgan tavrı,utangaç yanı ile avuçlarını ovuşturuyor..HAMDİ..bir yanı çocuk,bir yanı olgun HAMDİ...çok kardeşler..evleri depremde hasar görmüş, o yüzden çadırda kalıyorlar..çok şükür ahırımız sağlam diyor,7-8 tane koyunları varmış ,onlar soğuktan korunuyormuş..söylerken bile mutlu..Hamdi nin gözünde koyunlar Hamdi den kutlu..bayramda satıp para kazanacaklarmış..baba hastaymış..bir abisi varmış çalışan,birde kendi sigara satan...çocuk işte ne dersin...fotograf çekiliyoruz..sana gönderirim diyorum,seviniyor..göndermeden önce ararım ,varmı bir telefon numarası diyorum,yok..yok diyor.. sadece abimde var cep telefonu,oda yeni almıştı diyor...numarasını bilmiyor ...adresini veriyor VAN lı HAMDİ...yolladım resimleri süphan mahallesine ,acaba değdimi elleri HAMDİ nin kendi çocuk resmine...
Ellerinde uzaktan kumandalı arabaları yok,misketleri yok,beybladeleri yok..onların gülüşleri var,onların gözlerindeki yıldızları var,onların hayali var,onların kucaklarına aldıkları kazları var...belki artık evleri yok,okulları yok,öğretmenleri yok,kimbilir belki artık anne -babaları yok..ama kalpleri var... ÇOCUK İŞTE ..HEPSİ ÇOCUK...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder